8. terugreis

Op de laatste avond waren we als groep samen met Niek en Laura, Marie-Jose nog even buiten op de veranda. Wat een gezelligheid! Verhalen van Erik, Marie-Jose over vroeger of grappige gebeurtenissen. En wat hebben we in die twee weken veel samen meegemaakt! 

Afgelopen twee weken heb ik weer goed kunnen nadenken over de toekomst en kunnen voelen hoe het ook alweer is om in de tropen te werken. Zo keek ik een beetje mee met Niek en stelde ik vragen aan Erik. Want wat kun je eigenlijk zelf geven aan een ziekenhuis in de tropen? Wat kun je wel doen en wat moet je niet eens proberen voor elkaar te krijgen? Wat is belangrijk om van tevoren (over jezelf en het ziekenhuis) te weten en te realiseren? Hoe kun je omgaan met moeilijkheden, barrieres, frustraties? Zo vond ik het heel frustrerend om te zien dat de structuur in het ziekenhuis (qua visites, wondbehandeling, dagindeling) niet zo strak was. Kan ik daar iets mee? Of moet ik het accepteren en m'n energie op iets anders richten? 

De backpack is helaas niet meer aangekomen in Sengerema. Gelukkig kon ik ook deze week malariapillen gebruiken van de nederlandse co-assistenten en kon ik verder wel rondkomen met spullen uit mijn handbagage. Thuis maar weer verder m'n energie in steken om te kijken hoe ik mijn spullen weer terug krijg... 

De terugreis van Sengerema naar Mwanza verliep ook dit keer niet op rolletjes. Ik kan me ook niet voorstellen dat welk onderdeel van de reis in Tanzania ook op rolletjes loopt want er ging tot nu toe altijd iets mis wat altijd weer zorgt voor de nodige lachstuipen. De auto die Erik geleend had, had elke keer wel kuren. De cilinder van de koppeling was vorig weekend al kapot gegaan, maar ook wel weer 'gemaakt'. Dus zou je denken daarna geen problemen meer te hebben. Dat was allerminst waar. Dus de gekke blanken moesten elke keer weer uit de auto en aanduwen als de motor uitviel en om de auto op de pond te krijgen. Nou waren we vrijdag extra vroeg vertrokken om de pont op tijd te halen van Sengerema naar Mwanza over het victoriameer. Dat was een hilariteit, want allerlei mensen langs de kant kwamen ons helpen. Het leek allemaal geregeld te zijn om de eerste pont op te komen met gekochte tickets en gesprekjes hier en daar met personeel, maar puntje bij paaltje kregen we de auto en niet op en drongen andere auto's en trucks gewoon voor en stonden we met een beteuterd gezicht langs de kant te wachten op de volgende ferry! Gelukkig kwam de volgende al een uurtje later en waren we toch op tijd in Mwanza en op tijd voor het vliegtuig. Erik had een driver geregeld om ons eventueel nog op te halen van de ferry en ons naar het vliegveld te brengen als het nodig maar gelukkig was dat eerste niet nodig. 

Eenmaal in het vliegtuig was het slapen slapen slapen! Moe en brak dat we allemaal waren, omdat het de vorige avond zo gezellig was geweest en we veel te laat waren gaan slapen. Gelukkig hebben we nog even een weekend om bij te slapen voordat we weer thuis in Doetinchem aan de slag gaan. 

Ik hoop dat jullie genoten hebben van de reisverslagen en dat het goed te volgen was. Komende weken zullen Susan en ik nog een report in de studio van Optimaal FM maken die ik nog op mijn facebook pagina zal linken. Verder wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor alle hulp en steun die jullie aan ons en vooral aan de patienten van Sengerema gegeven hebben. Al het geld wat ingezameld is met diverse acties, en al het materiaal wat gesponsord is (hechtingen Ethicon, blaascatheters, gips, verdoving, pijnstillers etc etc) en niet te vergeten: aalllle berichtjes en lieve groetjes ter support. De patienten waren heeeel dankbaar. In september zullen Erik en een nieuw team opnieuw naar Sengerema gaan om daar twee weken te gaan werken. Ik hoop dat we dan als ziekenhuis net zo hard opnieuw zo ontzettend veel kunnen doen en betekenen voor de zorg van patienten in Sengerema hospital als de afgelopen twee weken. Kwa heri! Tutaonana badaye!